Jemioła

Napój z jemioły uważany był przez Celtów za odtrutkę i za symbol płodności.
Angielski obyczaj całowania się pod jemiołą w okresie świąt Bożego Narodzenia, datujący się co najmniej od początku XVII w., być może ma jakiś związek z wierzeniami celtyckimi. Dzisiaj jest stosowany także u nas. Uważa się, że przyozdobienie w okresie Bożego Narodzenia mieszkania gałązką jemioły i całowanie pod jemiołą przynosi szczęście.
Jemioła symbolizuje m.in.:
- Słońce, Księżyc – związane jest to z obrzędem corocznego ścinania przez Celtyckich druidów krzewu jemioły z trzydziestoletniego dębu za pomocą złotego sierpa (kształt księżyca, kolor słońca).
- Bliźnięta, Jądra – podwójne liście i jagody.
- Nieśmiertelność – rośnie bez korzeni, wiecznie zielona.
- Wybaczenie, skrucha, zgoda, pojednanie – związane z obyczajem całowania się pod jemiołą w okresie świąt Bożego Narodzenia, zrywając jednocześnie jagodę – symbolizuje płodność.
- Życie – w folklorze wielu krajów zawierała duszę, stanowiła talizman przeciw czarnej magii, złym duchom itp.
- Płodność – ścinanie jemioły złotym sierpem przez druidów-kastrowanie dębu-symbolizowało trzebienie ojca przez syna, co miało zapewnić mu płodność, a ziemi urodzaj.
- Śmierć – Skandynawski bóg Słońca letniego i światła, Baldur, był zagrożony śmiercią. Jego matka – Frigga, związała wszystkie rzeczy ślubem, że go nie skaleczą, zapomniała jednak o jemiole. Baldura zabito gałęzią jemioły.
- Skarb złota – Żółta barwa zwiędłej jemioły miała obdarzać roślinę mocą znajdowania zakopanych skarbów.
- Dar nieba – według starożytnych, jemioła zaszczepia się na dębie od uderzenia piorunu i uświęca zarazem drzewo.
- Zły omen, Groza – „Kąt, jak widzicie, samotny i dziki, gdzie drzewa nagie są i karłowate, mchem i zjadliwą trawione jemioła” (Tytus Andronikus 2,3 Szekspira, tł. L. Ulricha).
- Pułapka – W bajce Ezopa tylko jaskółka spośród wszystkich ptaków poznała się na niebezpiecznym działaniu lepu zrobionego z soku jagód jemioły.

Kupujemy ją przede wszystkim przed świętami। Powinna zawisnąć nad drzwiami - z tego miejsca promieniuje na cały dom jej zbawienna moc. Przynosi zgodę, miłość i szczęście. Nie wszyscy wiedzą, że jemiole przypisywano również właściwości afrodyzjaku.

Jemioła kojarzy się z samymi przyjemnościami. Już celtyccy kapłani składali jej hołd jako lekowi na wszystkie choroby. Napój z jemioły miał uleczać samice z bezpłodności.

Zwyczaj całowania pod jemiołą wywodzi się przypuszczalnie z XVII-wiecznej Anglii. Po każdym pocałunku mężczyzna zrywał z krzaku po jednej kulce. Wierzono, że gdy zerwie ostatnią, otrzyma dar płodności. Wiąże się to z lepkim sokiem z owoców, które traktowano jako boskie nasienie. Jemioła więc musiała mieć nieziemski rodowód i działanie.

Jemioła jest rzeczywiście skutecznym lekiem. Ekstrakt z jemioły może pomóc osobom z nadciśnieniem, wzmacnia serce i koi nerwy.

Zimą, gdy drzewa są ogołocone z liści, jemioła staje się szczególnie widoczna. To jedyna w Polsce roślina nie zapuszczająca korzeni do ziemi i chyba jedyny pasożyt, któremu przypisuje się tyle szczęściodajnych właściwości. Nawet botanicy nie widzą potrzeby gwałtownego zwalczania tej rośliny - nie szkodzi zbyt wiele i zdobi drzewo.

W Polsce znany jest tylko jeden gatunek jemioły। Rośnie on na drzewach liściastych: topolach, lipach, klonach, wierzbach, a także na jabłoniach i gruszach. Jej owoce dojrzewają na początku zimy i są przysmakiem ptaków zimujących w kraju. Jemioła zamiast zwykłych korzeni ma specjalne ssawki, wrastające pod korę drzewa. Dzięki nim może podkradać swemu żywicielowi wodę. Jeśli są to pojedyncze krzaczki (chociaż czasem można się doliczyć aż dwustu), nie szkodzą one drzewu. A dla ludzi mają znaczenie szczególne.